Every great wizard has started out as what we are now, students. If they can do it, why not us?

                                                                                                        OVERZICHT REISVERHALEN

Ik kan het bijna niet geloven. Nog maar heel even en we zijn geen studenten meer, maar heuse practitioners. Het einde komt nu echt in zicht. Mijn lichaam probeert het nog even te boycotten door de middag voor de examens plots richting 40 graden koorts te produceren. Ik lig een paar dagen in bed waardoor ik al mijn examens mis. Gelukkig kan ik ze inhalen en schrijf ze allemaal op de zaterdag na de eigenlijke data. Een behoorlijke klus, maar ik klaar hem met succes.

De apprentenceship volgt. Mijn eerste betalende klant zegt al haar afspraken af. Flink balen, want zo kan ik de stageperiode niet afronden. De volgende dag heb ik echter al een vervangende klant die op alle drie de (door mij reeds geboekte) tijdstippen kan. Het is de moeder van een klasgenoot van Hugo. Ze is nu twee keer geweest en ze is zo enthousiast over het resultaat dat ze zelf de cursus wil gaan doen! Erg leuk om zulke reacties te krijgen. Ook mijn andere klanten herinneren mij eraan hoe geweldig BSR kan zijn. Het helpt bij verschillende klachten van mijn klanten. Het voelt nog een beetje onwerkelijk dat ik degene ben die hen erbij kan helpen, maar wel super leuk! Heb echt zin om in Nederland aan de slag te gaan. De praktijk schiet al op. Het wordt super mooi. Maar daarover later meer.

Eén van mijn klanten is meer sceptisch en komt niet erg overtuigd over. Als we samen de lijst met haar (sommige zelfs langdurige) klachten langslopen blijkt wel alles ineens verbeterd te zijn. Ik geloof dat ze inmiddels dus wat bijgedraaid is. Van de week zie ik haar voor het laatst. Na deze week is de apprenticeship voorbij en hebben we nog een week school om nog even de allerlaatste releases onder de knie te krijgen en alles af te ronden.

Hugo en Heleen zijn klanten van medestudenten. Hugo blijft gewillig liggen en Heleen is zelfs zo enthousiast dat ze er thuis telkens zelf naar vraagt. Ze wordt er heerlijk rustig van, wat af en toe best lekker is voor de afwisseling.

Heleen blijft een meisje met Karakter. Tegenwoordig zegt ze bijna nooit meer "nee". Niet dat ze minder opstandig is, maar "nee" heeft plaatsgemaakt voor "no". "Go away!" zegt ze dan. Of "It's mine!" Te grappig. En als ze onder de indruk is: "Wow. look at that!" Ze leert het allemaal bij de opvang waar ze de juf netjes "teacher Jade" noemt met haar schattige tongetje tussen haar tandjes. Als ze klaar is met eten of drinken zegt ze "finish". Het wordt tijd dat we terug naar huis gaan voordat ze dadelijk nog meer Engels spreekt dan Nederlands.

Tijdens de eerste week van de stage ervaar ik het eerste gevoel van heimwee. Misschien is het de tijd van het jaar. Ik ben meestal niet op mijn sterkst rondom verjaardag, datum van verongelukken en datum van overlijden van mijn man. Maar ik denk dat het niet in de laatste plaats te maken heeft met een paar regenachtige dagen. Niet naar buiten kunnen heeft weerslag op ons hele gezin en ik tel de dagen af dat we hier nog zijn. De wegen zijn haast onbegaanbaar. En zelfs de leuke uitdaging van slippery dirtroads verandert in iets waar we klaar mee zijn.

Filmpje: plassen op de dirtroad

Het mooie weer is intussen gelukkig terug en zorgt ervoor dat ik weer kan genieten. Heimwee smelt als sneeuw voor de zon. Dankzij onze huisbazen ook een paar keer lekker uit kunnen eten. Ze zijn echt gek op onze kinderen en andersom. Met een gerust hart dus fijn op stap zonder nageslacht. Montecello in Sedgefield, Salinas en Joplin's in Wildernis zijn allemaal aanraders!

De laatste weken behalve uit eten en de "normale" roadtripjes geen speciale uitstapjes. Maar we vermaken ons nog steeds met de standaard dingen. Braai, strand en genieten van de omgeving. Nog even bewust voor het voorbij is.

Filmpje: Dit soort verlaten stranden ga ik heel hard missen.

MAILINGLIJST