Our lives are defined by opportunities, even the ones we miss.

                                                                                                        OVERZICHT REISVERHALEN

Wat ben ik blij dat we niet in de Gamkaskloof zitten!! Na mijn dagje uit, kom ik thuis op een tijdstip waar we normaal al op één oor liggen. Dus het is meer toeval dat we ontdekken dat Heleen nauwelijks ademt. Het lijkt op een laryngospasme. Als ik haar rechtop hou wordt het iets beter, maar er is nog wel een duidelijke stridor. Ze heeft echt moeite met ademen en ze is heel erg suf. Ze doet een poging om te huilen, maar heeft de kracht niet. Het hoopje kind oogt behoorlijk ziek dus we laten Hugo achter bij de huisbaas en haasten ons naar George. Hopelijk kunnen ze in de private mediclinic iets doen voor ons meisje dat inmiddels meer weg heeft van een zeehond.

Bij de ER krijgt ze meteen medicatie. Nadat ze verneveld heeft, gaat het direct beter met haar. Ze bedelt al snel weer om koekjes, maar behalve verdwaalde mandarijntjes uit de auto hebben we niks bij ons. Ze eet er met smaak twee in een rap tempo op en klaagt dat de aanvoer van nieuwe partjes niet snel genoeg gaat. Ons kleine meisje is duidelijk haar opstandige, vurige zelf weer. Toch wil de arts haar opnemen ter observatie om te kijken hoe ze reageert als de medicatie is uitgewerkt. Iemand van ons moet naar huis vanwege Hugo. Er is geen twijfel over wie er in het ziekenhuis blijft. De laatste tijd is Heleen echt een papa's kindje geworden.

Dennis wil de auto graag bij het ziekenhuis houden zodat hij weg kan zodra het mag. Ik probeer te bedenken hoe ik naar huis kan komen. De huisbaas en zijn vrouw hebben gedronken aangezien hun dochters op bezoek waren. Op dat moment zie ik WhatsAppberichtjes van Karina. Ze is dus nog wakker en het blijkt dat Irene en zij me op willen halen. Schatten van medestudenten, zo fijn! Ik laat Dennis en Heleen achter vol vertrouwen. Het ziekenhuis maakt een hele goede indruk. De mensen zijn er uiterst vriendelijk en Heleen doet het goed.

Ze komen de volgende ochtend pas laat thuis. Dat heeft meer te maken met het afhandelen van alle zaken. Het is immers een privé kliniek dus er moet van alles meteen betaald worden. Als je maar genoeg geld hebt, dan is het in dit land top geregeld.

Heleen heeft in de nacht nog wel extra medicijnen gehad, maar ze doet het nu prima. We zijn weer een ervaring rijker, maar ik hoop wel dat het hier voorlopig bij blijft. Laatst hadden we namelijk ook al een akkefietje met haar; Dennis snoert haar vast in de autostoel waarna de deur dichtvalt. Op dat moment drukt ze op het knopje van de autosleutel die ze in haar handen heeft, waardoor ze zichzelf opsluit. Ik probeer haar herhaaldelijk te instrueren over hoe ze de sleutel nogmaals zou moeten gebruiken. Het lukt haar echter niet en raakt zo gefrustreerd dat ze de sleutel door de auto slingert. Die kansen zijn dus definitief verkeken. Voor de reservesleutel bellen we de autoverhuurder maar die pakt niet op. Niet zo verwonderlijk aangezien het half acht in de ochtend is. Net op het moment dat we drastischer maatregelen overwegen, belt hij terug. Hij komt er meteen aan maar Knysna is wel even rijden. Ondertussen snapt Heleen totaal niet waarom we haar alleen in de auto laten zitten. Ze raakt aardig over haar toeren. Ik sta dus ruim drie kwartier allerlei kinderliedjes tegen het raam te zingen om het verdriet enigszins binnen de perken te houden. Gelukkig werkt het. Uiteindelijk loopt alles goed af. Behalve dat Hugo en ik te laat op school zijn, is er niks aan de hand want onze kleine meid kan bij bevrijding meteen weer lachen.

Zo maak je nog eens wat mee hier in Zuid-Afrika...

(Ter geruststelling van opa's en oma's en andere verontruste lezers: omdat we het wel weer genoeg avontuur vinden, hebben we besloten dat we niet meer naar de Gamkaskloof gaan.)

MAILINGLIJST