I’ve a feeling we’re not in Kansas anymore.
25 april 2018 - Wilderness, Zuid-Afrika
Wauw wat is het hier gaaf!! Ik vrees dat het me nooit gaat lukken om onder woorden te brengen hoe fantastisch het hier is. Zelfs filmpjes dekken de lading niet. Ik zal m’n best doen om het geheel een beetje over te brengen. Gaat deze keer dus een wat langer verhaal worden. Bij voorbaat sorry...
De vlucht is lang. Had gedacht dat het me wel zou lukken om wat uit te rusten, maar helaas. Gelukkig is Hugo super lief en kan behoorlijk slapen.
Heleen heeft echter wat last van haar overdosis aan karakter. Ze zal wel denken ‘gedeelde smart is halve smart’ en maakt ons en de rest van het vliegtuig dus deelgenoot van haar strijd. Een medepassagier vat het mooi samen als: “She is very much alive for her age.” Gelukkig verliest ze toch uiteindelijk het gevecht.
Er zijn momenten dat ik mezelf voorneem dit niet nog een keer te doen en besluit dat we dan in vredesnaam maar voorgoed moeten emigreren. Ik snap op dat moment ook echt niet wat mijn voorgangers bedoelen met jaloers zijn op ons. Dat kwartje valt echter zodra we in het gehuurde busje zitten van het vliegveld op weg naar Wildernis.
Doordat we in het vliegtuig apart zaten en ik me over Heleen ontfermde, heeft Dennis af en aan kunnen dutten waardoor we besluiten meteen door te kunnen rijden naar ons nieuwe onderkomen. Wat een bijzondere rit! De townships, de mensen die langs de snelweg lopen, de pick-ups met hun bak volgeladen met personen, de grote velden met mega veel struisvogels, de apen langs -en zelfs midden op- de snelweg, de enorm lange wegen en uitgestrekte stukken land in allerlei verschillende samenstellingen... Alles is indrukwekkend.
De overgeslagen nacht speelt me af en toe parten. Soms verliezen mijn oogleden tijdens het knipperen de moed om weer omhoog te gaan waardoor ik helaas niet de gehele zes uur meemaak. Maar gelukkig wel bijna alles.
Het stuur zit aan de andere kant en het is de bedoeling om links te rijden. Het gaat Dennis al snel behoorlijk goed af. Slechts twee keer zie ik een andere auto ongemakkelijk dichtbij komen. En op het moment dat ik me voel als een klein konijntje dat met z’n oortjes in de nek met grote ogen in de koplampen van een naderende auto staart, blijkt “Links!” het toverwoord te zijn om Dennis aan de nieuwe situatie te herinneren. Ook de positie van het knipperlicht is wennen waardoor de ruitenwisser extra meters maakt. Maar ik zal verder geen commentaar hebben, gezien het feit dat ik niet de behoefte heb om de uitdaging zelf aan te gaan.
Het binnenrijden van Wildernis (/Wilderness. De namen worden door elkaar gebruikt.) is al een feest op zich. Adembenemend uitzicht over prachtige huizen die uitkijken over het mooie strand en de onstuimige Indische oceaan. Er zullen ongetwijfeld ansichtkaarten van te koop zijn want zo’n aanblik is het wel. Zelfs onbewerkt zou het plaatje het goed doen in de verkoop. Het filmpje is niet half zo mooi als in het echt, maar bij deze een impressie:
De weg naar ons huis is heftig:
Maar als je er eenmaal bent, maakt alles het waard. Hieronder een filmpje met uitzicht vanaf het balkon van onze slaapkamer. Je ziet het bo-langvlei meer, onze tuin, het huis van de verhuurders en tot slot ons (tijdelijke) busje.
De verhuurders Ronelle en Stephaan, wonen naast ons huis waar ze ook een bed and breakfast hebben met drie kamers. Wat een geweldige mensen! Echt heel aardig, behulpzaam en gastvrij. Alleen daardoor zal het al een fijn verblijf worden.
Verder woont er op het terrein nog een echtpaar samen met hun driejarig zoontje Mark. Hugo en Mark klikken meteen en spelen leuk samen. De vader van Mark onderhoudt het landgoed en doet allerlei klusjes. De moeder van Mark is huishoudster. Bij onze huurprijs zijn schoonmaak en vervangen van beddengoed/handdoeken inbegrepen en dit neemt zij ook voor haar rekening. Ze zal daarnaast onze was doen zodat ze wat extra kan verdienen. Voor haar een buitenkans waar ze blij mee is, voor mij iets waar ik vermoedelijk niet aan kan wennen. Ze verdient namelijk slechts 27 rand per uur wat neerkomt op €1,78. Toch schijnen ze het relatief goed te hebben. Niet alleen mogen ze op het landgoed wonen, onze verhuurders betalen ook schoolgeld en zorgen iedere dag voor vervoer van Mark zodat hij een opleiding kan genieten. Iets wat voor weinig kindjes van zijn leeftijd en afkomst is weggelegd. Mark is een van de twee donkere kindjes bij Hugo in de klas. Schrijnend vind ik het.
Ronelle en Stephaan gaan morgen een maand naar hun dochter in Namibië. Ze vragen of wij Mark gedurende die periode naar school willen rijden. Aangezien wij toch Hugo weg moeten brengen, nemen wij hem met alle liefde mee. Dat betekent echter wel dat wij vlug wegwijs gemaakt moeten worden in het schoolgebeuren. Vandaar vanmorgen de versnelde vuurdoop. Op onze eerste ochtend hier, meteen de wekker om kwart over zes, dat valt niet mee! Het uitzicht maakt het wederom goed.
Hugo voelt zich heel even onwennig in zijn nieuwe klas. Gelukkig geeft Mark hem een handje en leidt hem rond in het lokaal. Daarna vindt Hugo het leuk en in plaats van even kijken, blijft hij meteen de rest van de schooldag. Bij het ophalen is hij zo enthousiast dat hij morgen weer wil. Wat een makkelijk kind is het toch.
‘s Middags nog even op bezoek bij een van mijn (Nederlandse) medestudenten. Yvon heeft haar gezin ook meegenomen. Hun dochter Pomme zit qua leeftijd tussen Hugo en Heleen. Eerder in Nederland hebben we al kennis gemaakt en konden de kindjes gezellig samen spelen. Vanmiddag meteen dus weer vertrouwd. Heerlijk dat de kinderen het zo fijn hebben, dat maakt het voor ons nog meer genieten!
Helemaal niet erg dat je zo uitgebreid schrijft, juist leuk om te lezen.
Wat een boel indrukken al deze 1e dagen. Ik wens jullie een hele fijne tijd samen!
ToP plek 🌅