Buurman, wat doet u nu?

                                                                                                         OVERZICHT REISVERHALEN

Tijdens de praktijklessen betasten we elkaar flink. Er is een opvallend verschil tussen de Nederlanders en de rest van de klas. Wij dutchies vinden het meteen vanaf de eerste dag prima om te doen of te ondergaan, terwijl de anderen de eerste keren flinke rode konen krijgen. Grappig want andersom is het zo dat wij nuchtere kaaskoppen blijkbaar even moeten wennen aan de gewoonte iedereen te knuffelen. Omhelzen is hier aan de orde van de dag, zelfs als we diegene niet eerder hebben gezien. Klaarblijkelijk leren we snel van elkaar aangezien inmiddels iedereen helemaal oké is met zowel knuffelen als allerlei studiegerelateerde handtastelijkheden.

De samenstelling van de klas is dit jaar ietwat eentonig te noemen. Waar andere jaren verschillende nationaliteiten van over de wereld verzameld zijn, is het dit jaar voornamelijk een ophoping van Zuid-Afrikaners en Nederlanders. Enige variatie is het meisje (ze is van mijn leeftijd, dus nog steeds een meisje) afkomstig uit Polen, maar woonachtig in Duitsland. Daarnaast is er iemand overgekomen uit Australië en iemand uit Engeland, maar beiden zijn Zuid-Afrikaners die nog niet eens heel lang in het buitenland wonen. Daardoor kan je stellen dat de teller staat op één Duitser, zes Nederlanders en veertien Zuid-Afrikaners.

Alles in totaal hebben we slechts vijf mannen wat ik persoonlijk wel jammer vind. De bekkenregio voelt bijvoorbeeld echt heel anders bij een man. Bovendien vind ik het vaak gehoorde compliment “You have a very nice coccyx.” over een man nog net iets grappiger klinken dan ik het al bij een vrouw vind haha. Ook uitspraken als “You should feel her, she is easy.” blijf ik humor vinden als je erbij stilstaat.

De theorielessen zijn goed te doen. Voor mij zeer veel herkenning dus dat scheelt enorm. Daarnaast blijf ik anatomie ontzettend interessant vinden dus als er nieuwe of diep weggezakte stof wordt gedoceerd, vind ik het leuk om te leren. De praktijklessen zijn moeilijker. Ik weet waar alles hoort te zitten, maar dat wil niet zeggen dat alles makkelijk te voelen is. Het verbaast me dat ik bijna dagelijks vorderingen bemerk. Zo gek dat je de ene dag maar aan het zoeken blijft zonder te vinden, terwijl je de volgende dag hetzelfde punt zomaar bij verschillende personen kunt voelen. Ik denk nog even dat het misschien zou komen doordat je de lichamen van je klasgenoten al een beetje uit het hoofd begint te kennen, maar neem daarna thuis de proef op die som. Ik heb mijn huisgenoten nog niet eerder onderzocht op de oriëntatiepunten, maar ook bij hen blijk ik die nu al snel te kunnen vinden. Leuk die stijgende lijn, dat motiveert!

Helaas is de stijgende lijn bij mijn presentatievaardigheid wat verder te zoeken. Vandaag is de tweede dag van de praatjes die gehouden moeten worden en de beurt is aan mij. Niet fijn dat het samen valt met de eerste toets. Helemaal balen omdat Heleen juist besloten heeft om de twee nachten ervoor te spoken. De eerste nacht wakker vanaf half drie en de tweede zelfs vanaf één uur. Ben dus niet bepaald in een optimale stressbestendige conditie. Wat een zenuwen! Ik hou mijn speech over “What are the tasks of a Dutch scrubnurse and how to prepare for an operation?” Ondanks dat ik er best wat lol in heb met mijn vest achterstevoren aan als zogenaamde steriele jas en de huishoudhandschoenen maat negen die door moeten gaan als operatiehandschoenen, lukt het niet om me comfortabel te voelen voor de klas. Mijn klasgenoten en leraren zijn echter enthousiast en ik ontvang de nodige complimenten. Volgens hen zijn ze geboeid geweest en hebben ze geen spoor van mijn nervositeit vernomen. Ik raak er niet uit of ik het lastig vind om lofuitingen te ontvangen of dat ze niet geheel de waarheid spreken. Ik besluit voor de derde optie te kiezen: zij zijn oprecht en ik heb het prima gedaan... 

PS Dank voor alle lieve en leuke reacties. Ook de handige tips zijn zeer welkom!

MAILINGLIJST