In case I don’t see ya, good afternoon, good evening, and good night!

                                                                                                          OVERZICHT REISVERHALEN

Het echte werk is begonnen! We releasen elkaar. De eerste week alleen de lower zone, maar sinds afgelopen week ook de gehele achterkant van de mid zone. Nu kunnen we dus vanaf het bekken omhoog werken tot en met wervel T3 en ook de ribben en schouderbladen releasen. Volgende week sluiten we de mid zone af aan de voorkant met het borstbeen en het middenrif. Ach als ik het over T3 heb, kan ik net zo goed van scapulae, sternum en diaphragma spreken. Het merendeel van de volgers van dit blog gebruikt deze termen ook en weet dus waar ik het over heb. En voor de overigen klinkt het wellicht super interessant haha. 

Van de eerste release die ik krijg leer ik vooral dat te stevig releasen behoorlijk onprettig kan zijn. Van de tweede release leer ik dat elkaar feedback geven heel belangrijk is. Mijn medestudent implementeert namelijk mijn tip van de eerste keer waardoor de tweede release helemaal geweldig is. Na de tijd ben ik zo high dat ik geen woord meer van het onderwijs mee krijg. Eigenlijk zouden we een keer een compilatie van portretfoto’s moeten maken. Leuk sommige gezichten na een release.

De eerste release die ik geef aan een medestudent vind ik best spannend. Blijkbaar heb ik er geen problemen mee om de leraar pijn te doen, maar mijn partner wel. Gelukkig stelt ze me prima gerust en geeft goed aan waar het allemaal wat steviger kan. Vanaf de tweede gaat het dan ook al een stuk beter. Na zes releases (drie geven en drie ontvangen) krijgen we een andere partner toegewezen. Ik merk dat ik deze week wat onzeker ben. Als ik bijvoorbeeld een spanning naar de rechterkant waarneem, test ik het toch ook nog naar links omdat ik twijfelend ben over mijn waarneming naar rechts. Gelukkig werken de testen bij BSR zo goed dat ik telkens bevestigd word in mijn eerste waarneming, waardoor mijn vertrouwen daarin groeit. Op het moment dat mijn nieuwe partner bij de nabespreking in de klas ook nog eens en plein public vertelt dat ik het echt goed doe, krijg ik de indruk dat het tijd wordt dat ik daar zelf ook in geloof. 

De onzekerheid wijt ik aan afgelopen weekend. Ik was toen bezig met het vak “principles”. Principles is waar BSR mede om draait. Het verhaal dat je uitlegt is minstens zo belangrijk als de juiste handelingen verrichten. Aan de buitenwereld vertellen wat BSR inhoudt en aan je cliënten dingen uitleggen is een groot gedeelte van het werk. Het is nuttig om te kunnen verklaren waarom bijvoorbeeld bepaalde klachten in het begin soms verergeren. Eind volgende week hebben we daar een examen over, op dezelfde dag als het examen van anatomy. Het anatomy examen gaat over de lesstof waar we de afgelopen weken iedere vrijdag een toets over hebben gehad. Het is dus behoorlijk wat. Ik vind het slim om alvast met principles te beginnen zodat ik me alleen nog maar hoef te richten op anatomy. Ik kom er afgelopen weekend echter achter dat er bij principles veel woorden staan die zo moeilijk zijn dat ik ze op moet zoeken. De lesstof is voor mij niet begrijpelijk genoeg om er zelf een samenhangend en juist verhaal van te maken. Omdat het zo essentieel is hecht ik er buitengewoon veel waarde aan om het volledig te beheersen en nu duidelijk wordt dat dat me (vooralsnog) niet lukt, zorgt het ervoor dat ik een beetje onzeker word. Daarbovenop ook nog op maandagochtend een huilende Hugo die jammert dat hij terug wil naar Nederland en mijn “offday” is compleet. Ik voel me weer schuldig dat hij hier moet zitten omdat ik dit zo nodig wil. Die onzekerheid werkt door tijdens de release. Na school maakt Dennis mijn offday gelukkig een stuk beter. Als verrassing haalt hij me namelijk op bij school om vervolgens naar een verlaten stuk strand te rijden. Onderweg zien we dit bordje:

Grappig dat dat bordje ook meteen geen overbodige luxe blijkt:

Filmpje turtle

Op de achterbank hebben we twee slapende kinderen dus we zoeken een strand waar we vanaf de parkeerplaats een adembenemend uitzicht hebben.

De echte verrassing is dat Dennis een brownie van Aidan’s (lokale bakkerij) heeft gekocht. Sinds een klasgenoot dat trakteerde op haar verjaardag is er volgens mij nog geen dag voorbij gegaan dat ik er niet over heb gepraat haha. Werkelijk de lekkerste brownie ooit! Na het genot van het comfortfood wordt mijn dag pas echt helemaal goed wanneer Hugo wakker wordt en vol vreugde over zijn schooldag vertelt. Die ochtend blijkt dus gewoon weer eens een uitbarsting te zijn geweest van zijn ochtendhumeur wat vooral op maandagen op zijn ergst is. Niet anders dan in Nederland en niks te maken met eventuele heimwee. De indruk dat het goed gaat met ons nageslacht klopt dus gewoon.

Heleen gedijt ook prima hier. Sinds onze aankomst is ze figuurlijk behoorlijk gegroeid. Ze loopt en ineens begint ze ook te praten. Ze zegt bij ieder mooi uitzicht ‘Wauw wauw wauw’ en daarnaast kan ze een aantal andere woordjes, maar er zijn een paar bovenmatig favoriet: papa, mama, Gugo (ik reken het goed), appel, aardbei en aap. De laatste twee worden echter nog wel eens door elkaar gehaald. 

Was het nou aardbei of aap?

Leentje steelt de harten van menig Zuid-Afrikaan. Mannen zijn onder de indruk van haar mooie blonde lokken en witte huid en vrouwen krijgen rammelende eierstokken als Heleen afscheid neemt. Steevast begint ze zelf al te zwaaien en zegt ‘Bye bye’.

Heleen is helemaal ingeburgerd.

Handenbinders... dat zijn het wel. We hebben nog het minst met ze te doen als we op het strand zijn. Hugo is bang voor de golven dus we hoeven niet te vrezen dat hij te dicht bij het water komt. Heleen heeft zijn watervrees een beetje overgenomen. Maar ze krijgt vooral ook niet de kans om bij het water te komen. Daar zorgt haar grote broer wel voor:

Beschermengel Hugo 

Op het strand kunnen ze in tegenstelling tot thuis nergens opklimmen of zich bezeren. Behalve elkaar dan:

Strandbotsing

Bovendien is het humeur van beiden (en -dus- ook dat van ons) altijd goed als we bij zee zijn. Allemaal redenen waarom we zo graag gaan en er velen bezoeken.

Nature’s Valley waar links van het strand een meer is en rechts de Indische oceaan:

Buffelsbaai hebben we al een paar keer bezocht. Afgelopen week zijn we na een korte schooldag ‘s middags naar Buffelsbaai gegaan om daar gebruik te maken van één van de vele openbare braaiplekken die Zuid-Afrika rijk is. De hele middag hebben we er doorgebracht tot de zon onder ging. Echt helemaal op en top Genieten!

Filmpje: braaien bij Buffelsbaai.

Tot slot nog een leuke foto om te delen... Gisteren beiden helaas niet lekker. Ik heb nauwelijks gedronken en in plaats van eten ben ik gaan shoppen met een paar dames uit de klas. Geen goed idee na een release en daardoor dus pizzanight bij mensen die in de buurt wonen moeten missen. Dennis is vandaag nog steeds niet fit. Dat zou betekenen dat ik weer iets leuks zou moeten missen omdat er vanavond een feestje is bij Interlaken en dat is te ver om te lopen. Noodgedwongen toch maar een keer zelf rijden. Vanmiddag dus vast geoefend door van Knysna naar huis te rijden. Kleine Carmpje achter het stuur van een enorme auto:

Zo zijn jullie weer wat bijgekletst. Geen idee wanneer ik zin en tijd krijg om weer te posten. Ik verwijs naar de filmquote die ik deze keer gebruikt heb in de titel. Liefs vanuit Wildernis!

MAILINGLIJST